3.Bölüm
Sanki hayatın ipinin ucu ellerimizden kaymış, günü birlik çözümler eşliğinde raks ediyorduk hayatla. Oysa nice güzel şeylere vesile olması temennisiyle kurulmuştu bu yuva. Planlı, programlı bir yaşantıdan savrulan, ayağa kalkma gücü bulamayan bir yaşantıya doğru eviriliyorduk.
İnsan hislerini aktarmaya kendisine en yakın hissettiklerden başlar ya, “sakın ha kimseye bahsetme” diyerek. Yavaş yavaş sır olan bu hastalığı, çeşitli yıkımlar yaşayarak ve belirli kabullerle birlikte normal karşılıyor ve çevremize aktarmaya başlıyorduk. Kara haberden bile hızlı yayılırmış bu hastalık tecrübe ettik. Ettik etmesine de “yaprak sıkılmıştı ağaçtan, bahaneydi sonbahar”, birer birer uzaklaşıyorduk artık diğer yapraklardan. Bilhassa ev hanımı olan eşim açısından yalnızlığın çepeçevre kuşattığı bir anda Rabbimiz; “Rabbin seni terk etmedi, sana darılmadı da.” (Duha suresi 3. Ayet) diye sesleniyordu adeta. Gök sofraları açılmış, müjdeler sağanak sağanak yağıyordu.
İlk olarak hanımım bulunduğumuz ilde beş yıl süreli bir üniversiteyi kazanmıştı. Güzel bir haberdi bu, çünkü zihnini meşgul edebileceği ve çocuğu olmayan gençlerle vakit geçirebileceği bir mekândı üniversite. Hem dil hemde ilim öğrenebilecekti. Bir taşla birçok kuş vurmuş gibi hissediyordum kendimi. Daha sonra kız kardeşi oldukça düşük bir puanı olmasına rağmen, bulunduğumuz ilde beş yıl süren bir fakülteye yerleşmişti. Siyah bulutlar bir bir dağılıyor gibi hissediyordum. Ve son olarak hanımımın erkek kardeşi de bulunduğumuz ilde memur olmuştu. Hayatımıza tekrardan bir renk girmiş ve yakaladığımız bu enerjiden aldığımız güçle yepyeni baharlara yelken açmaya çalışıyorduk. Çünkü öyle buyuruyordu Rabbimiz; “Öyleyse, bir işi bitirince diğerine koyul.” (İnşirah Suresi 7. Ayet). Eşim lisans eğitiminden sonra yüksek lisans eğitimini tamamlamaya gayret ediyordu. Mücadele bu can bu nefeste olduğu müddetçe, şikâyet etmeden devam etmeliydi.